Akbar Darvish

وقتی برای گفتن هزاران حرف داری , وقتی تنها با گفتن می توانی آرامش از دست رفته ات را به دست بیاوری تا بتوانی دوباره پنجه در پنجه ی این زندگی بیندازی , شعر بیانگر احساسات من در این گفتن است که من جز شعر گفتن نمی دانم ..که حتی وقتی سکوت می کنم با شعر سکوت می کنم و این سکوت من فریاد ناگفته های من است اکنون شعرها و دیگر نوشته های من که اگر فریاد من بوده اند اما از سکوت من الهام گرفته اند با کسانی که نه تنها درد مشترک داریم بلکه باید راه مشترک داشته باشیم تا دست در دست هم به سوی جهان مهربانان برویم .

۱۳۹۲ فروردین ۶, سه‌شنبه

قصه ی من

....................{ قصه ی من }..................
این مرغ چنان گیر است این مرغ چنان خسته ست
کز خستگی ایام بال و پرش بسته ست
رحمی به من ای صیاد این مرغ اسیر توست
با پای خودش آمد زیرا که گیر توست
تو ناجی من هستی هر چند قفسم باشی
رام تو و در دامم تا در نفسم باشی
عادت کرده ام ای داد بر دیدن تو صیاد
با دیدن چشم تو این مرغ به دام افتاد
آزادی من این است در دام تو من باشم
زنده مانده ام صیاد که رام تو من باشم
بر خیز و تو خونم ریز اما مگشا این بند
قربانی تو هستم با این آخرین لبخند

Akbar Darvish

۱۳۹۲ فروردین ۶, سه‌شنبه

قصه ی من

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

درباره من