از دست نوشته های :
( در سایه ی ارتداد )
کدام شب ،
خداوند
موجودشد
نفرین باد
درد باد
درد باد ...
آن شب
آن شب منفور
آن شب مستور ،،،
و کدام شب ،
خداوند
تصمیم به خلقت انسان گدفت
نفرین باد
مرگ باد
مرگ باد ...
آن شب غمناک
آن شب ناپاک ...
من کجا بودم
آیا بودم
یا آیا نبودم !؟
چه پرسش مرموزی
اما می اندیشم
که غایب بودم
مرا غیب کرده بود
مرا نیست کرده بود
مرا بی بود کرده بود
تا راز این خلقت را ،
در نیابم
تا نفهمم
تا نپرسم
تا نبینم
آن چه را که خواهد گذشت را ...
مرا فریب داد
مرا گول زد
یابا جادوگری ،
از همه جا بی بودم کرد
من که او را دوست می داشتم
ستایش می کردم
عاشقش بودم
فدائی اش بودم
چرا با من چنین کرد !؟
شاید
شاید
اگر من بود بودم
همان شب ،
همان شب کذائی ،
خدا را به خوابی فرو می بردم
بی بیداری
با خنجری که خود به من داده بود
تا نتواند
این دنیای پست و رذل را ،
موجود کند
تا نتواند
کسانی را زندگی بخشد
که فرزندان شان ،
با برادر کشی خود را آغاز کردند
که غرق دنائت و پستی بودند
از پشت به هم خنجر می زدند
و ظلم و ستم را ،
در زمین استوار کردند
آغارگران جنگ
شروع کنندگان قتل عام
و عاشقان کشتار ...
کسانی که ،
نه بویی از شرف برده بودند
نه با شعور رابطه ای داشتند
انسان هایی که ،
نه دوست هم که دشمن هم شدند
عده ای فقیر
عده ای گرسنه
عده ای بیچاره
و اندکی ثروتمند
و اندکی قدرتمند
و زمین شد خانه ی استبداد
مامن استثمار
آلت استعمار
خفقان
بی رحمی
شقاوت
در دل های شان آشکار
و تبعیض ،
در همه جا حکمفرما
ای کاش ،
مرا آن شب غیب نکرده بودند
مرا بی بود نکرده بودند
ای کاش ...!
افسوس ،
که من بود نداشتم
بی حضور بودم
غایب بودم !
کدام شب
خداوند ،
موجودشد
نفرین باد
درد باد
درد باد
آن شب
آن شب بی نور
آن شب چون گور ...
و کدام شب
خداوند ،
نا موجود شد
خود شد
تا شاهد این همه فلاکت
در زمین نباشد
خود نیز غایب شد
تا آفریده شده هایش ،
هر چه می خواهند بر سر هم بیاورند
بکشند
بسوزانند
ِغارت کنند
چپاول کنند
و با لبخند تمسخر
به ریش عدالت بخندند
و آزادی را ،
کلمه ای مدفون در کتاب ها سازند
نفرین باد
ننگ باد
ننگ باد
آن شب
آن شب بی روز
این غم هر روز ... !
اکبر درویش . خرداد ماه سال ۱۴۰۲
#akbar#darvish#akbardarvish
#اکبر_درویش
#اکبر
#درویش #شعر_اجتماعی #شعر_زمانه #شعر #شعرهای_اکبر_درویش #شعر_نو #شعر_روز #در_سایه_ارتداد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر